_______________________________________________
***"برای کربلایی شدن اول باید حسینی شد"***
این روزها شال عزایت را به گردن می اندازی و قدم به قدم خودت را به روضه اربابت می رسانی...
در دلت اینگونه میگذرد که... کربلایی میشوی یا...
روضه بسته شدن آب را میشنوی؟... بیاد گهواره خالی، فریاد العطش بچه ها... نواهای عمو "آب"، لحظه ی ادب حضرت عباس و لب های خشکیده حسین (علیه السلام)... اشک میریزی... امااا
نه! ما معنی آب را نمیفهمیم!!
نمی دانیم "ماء معین" یعنی چه؟؟!
نمی دانیم تشنگی یعنی چه؟!!عطش را درک نمیکنیم...!!
اگر می دانستیم، آقای مظلوممان نمی فرمودند: "شیعیان ما به اندازه آب خوردنی ما را نمی خواهند..."...
اندکی تامل...
بدان برای کربلایی شدن اول باید حسینی شوی...
روضه های محرم دلت را به درد می آورد؟؟!!! چرا؟؟؟ چون حسین(علیه السلام) تنها بود؟؟؟ امام زمان مان تنهاست؟؟ اینکه این همه شیعه باشد و اماممان همان 72 تن را هم نداشته باشد روضه نیست؟؟؟؟
این روزها به حاجت کربلایت چقدر فکر میکنی؟ چقدر نذر و نیاز کرده ای؟؟؟
میخواهم برایت بنویسم که کاش فقط و فقط یک لحظه به دل تنها و خون گریه های منتقم خون ارباب می اندیشیدیم... که این روزها در دلش چه میگذرد؟؟ خون گریه هایش در تنهایی اش... قطره های دل شکستگی اش برای اعمال من و تو....
جای انصاف نیست که کربلا بخواهیم و در این روزها دل فرزندش را باز هم به درد آوریم ... بالخره تذکره کربلایمان با امضای ارباب است...
بحق شال عزای مولایمان دلت را به شش گوشه گره بزن و دست همت بر کمر ببند تا بیش از این دل اربابت را نشکنی و از همین امروز حسینی شوی تا کربلایی شوی.....
بارالها! پروردگار آسمان ها و زمین!
آب را بر رویمان مبند اما، ما را به قدر عطش کربلاییان تشنه گردان....
هانیه