بایگانی آذر ۱۳۹۴ :: هوا،هوای پریدن است....

یکی از مفاهیم در حماسۀ عاشورا «هجرت» است. هجرت مقدم بر جهاد و لازمۀ جهاد است، اما امروزه در جامعۀ ما کمتر از هجرت سخن می‌گویند. یادمان باشد #کربلا فقط #شهادت و #جهاد نیست، کربلا ابتدا #مهاجرت است.

کسی که در هجرت از دنیا برود، مانند شهیدی است که مرگش پاداش دارد.(نساء/ 100) رسول اکرم(ص) می‌فرماید: اگر کسی به‌خاطر دینش از جایی به جای دیگر برود، حتی اگر یک وجب باشد، بهشت براو واجب می‌شود و همدم ابراهیم(ع) و رفیق پیامبر(ع) خواهد بود.(تفسیر نورالثقلین/4/ 167)

اگر هجرت برایتان پیش آمد از دست ندهید! اگر حس کردید که تغییر محل کار و شغل و رشته درسی در راه خدا به شما کمک می‌کند، حتما هجرت کنید.

ما در #تاریخ اسلام بعد از مقاومت در شعب ابی طالب، به هجرت می‌رسیم. و مبدأ تاریخ ما هجرت پیامبر است. این چقدر معنادار است. اگر در زندگی شما هجرت در راه خدا رخ داد، بدانید تاریخ هجرتتان، مبدأ اوج معنوی شماست.

ما دو نوع هجرت داریم. ۱.سرزمین ۲. وضعیت روحی؛ هجرت از گناه، هجرت از سبک زندگی و سبک رفتار. خدا از تغییر خوشش می‌آید. به زحمت افتادن برای #دین خدا غنیمت است. ببینید پیامبر چطور در هجرت به زحمت می‌افتند. برای دین باید زحمت کشید.

بی پلاک ...

۱

۰

افشاگری...

يكشنبه, ۲۲ آذر ۱۳۹۴، ۰۹:۲۱ ب.ظ

سردرد شده بودم رفتم د راهرو خوابگاه قدمی بزنم...که...صدای نواختن آهنگی توجه ام رو جلب کرد... رفتم دنبال صدا..دیدم روی پله های منتهی به زیر زمین

یکی گیتار به دست سرش روی گیتار خم مثه حالت همه اونایی که گیتار میزنن..یا حالت خاصی میرن تو حس..با انگشتای کشیده اش که لاک مشکی ام زده بود در حال نواختن آهنگی بس غمگین بود...منم الکی نشستم روی پله های منتهی به طبقه اول کمی گوش دادم ..

یاد دوران جاهلیتم افتادم که دلم میخواست ویولن داشته باشمو بزنم :دی

که مدتها در وهم وخیال درحال نواختن ویولن بودم :دی تر

تا اینکه روزی این حس در من خشکید...آن هم روزی که رفتم در محل آموزش موسیقی شهرمون دنبال یکی از دوستام...کلی ذوق داشتم با یک حسی رفتم بالا و رو باز کردم...ودرجا خشکم زد...وهمون لحظه حس و آرزو زدن ویولن در من خشکید...

دروکهباز کردم دیدم همه جا دو الوده چندتا دختر و پسر کنار هم نشستن ومیخندنو....

دوستمو صدازدم ونفهمیدم که چطوری از پله ها اومدم پایین....

پ ن: پست افشاگری:دی.

این جریان رو به هیچکس تاحالا نگفته بودم...

بی پلاک ... ۱ نظر

۰

غم نگاشت....

پنجشنبه, ۱۹ آذر ۱۳۹۴، ۰۹:۰۰ ب.ظ

بچه سال تر که بودم هر وقت هرطورم میشد.میرفتم هیئت..گلزارشهدا..یا بعضا برای خودم روضه میذاشتم و گریه میکردم...وشارژ میشدم اساسی و کلا حالم خوب میشد..سبک میشدم...

ولی الان هرچقدر گریه میکنم بعداز اون همون حالی که داشتم و دارم...

چه بسا غمم بیشترازقبلش میشه....

آدمی هرچه بزرگتر غم ودغدغه اش بیشتر...

یک وقتایی حس میکنم مغزم میخواد بترکه...

چه غمی بالاتر از بی امامی؟؟

چه غمی بالاتر ازاینکه با دست خودت از کارشهدا کناره بگیری؟؟؟

چه غمی بالاتراز.....هعی. ..خدا...

حوصله حرف زدن و گفتن و شنیدن ندارم ..

پ ن:دلم برای کار شهدا تنگ شده....

بی پلاک ... ۳ نظر

۳

۰