با توام، با تو خدا را! بزنم یا نزنم؟
همه حرف دلم با تو همین است که دوست...
چه کنم؟ حرف دلم را بزنم یا نزنم؟
عهد کردم دگر از قول و غزل دم نزنم
زیر قول دلم آیا بزنم یا نزنم؟
گفته بودم که به دریا نزنم دل اما
کو دلی تا که به دریا بزنم یا نزنم؟
از ازل تا به ابد پرسش آدم این است:
دست بر میوه‌ی حوا بزنم یا نزنم ؟
به گناهی که تماشای گل روی تو بود
خار در چشم تمنا بزنم یا نزنم؟
دست بر دست همه عمر در این تردیدم:
بزنم یا نزنم؟ ها؟ بزنم یا نزنم؟
هنوز دامنه دارد...
هنوز هم که هنوز است...
درد...
دامنه دارد...
شروع شاخه ادراک
طنین نام نخستین
تکان شاته خاک
و طعم میوه ممنوع
که تا تنفس سنگ
ادامه خواهد داشت...
و درد
هنوز دامنه دارد....
ای عقل که وامانده ی صدها رازی...
تاچند به چون و چند می پردازی؟
یاران سفر عشق به پایان بردند....
تو مرد نه ای، هنوز در آغازی....
دیرسیت از خود، از خدا، از خلق دورم..
با این همه در عین بیتابی صبورم...
پیچیده در شاخ درختان،چون گوزنی
سرشاخه های پیچ درپیچ غرورم
هرسوی سرگردان و حیران درهوایت..
نیلوفرانه پیچکی بی تاب نورم..
بادا بیفتد سایه برگی به پایت
باری، به روزی روزگاری از عبورم....
از روی یکرنگی شب وروزم یکی شد..
همرنگ بختم تیره رخت سوگ و سورم
خط میخورد در دفتر ایام،نامم
فرقی ندارد بی تو غیبت یا حضورم
درحسرت پرواز با مرغابیانم
چون سنگ پشتی پیر درلاکم صبورم
اخر دلم با سربلندی می گذارد
سنگ تمام عشق برخاک گورم
