من عاشق این شعر حضرت اقا میباشم
______________________________________
سرخوش ز سبوی غم پنهانی خویشم
چون زلف تو سر گرم پریشانی خویشم
در بزم وصال تو نگویم ز کم و بیـــش
چون آینه خو کرده به حیرانی خویشم
لب باز نکردم به خروشی و فغانی
من محرم راز دل طوفانی خویشم
یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی
عمری ست پشیمان ز پشیمانی خویشم
از شوق شکر خنده لبش جان نسپردم
شرمندۀ جانان ز گرانجـــانی خویشم
بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر
افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم
هر چند امین بستۀ دنیا نی ام اما
دلبستۀ یاران خراسانی خویشم.
منم خیلی دوسش دارم